اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست            گل غریب نوازم که گریه شبـنم اوست

مـگـو چـقــدر زیـادنـد ســائـلان حــرم            که هر چقـدر بـیایـند باز هـم کـم اوست

هـوای انـس عـزیزی به سیـنه دارم که            ثـواب ما کـرم او، گـنـاه مـا غـم اوست

همیـشه سیـنـه‌زن کـشـتـۀ عـطـشـنـاکـم            سیاه‌پوش شهیدی که گریه مرهم اوست

هر آن چه بود گذشت از فضیلت شب قدر            نـگـاه مـا بـه شـب اوّل مــحـرّم اوسـت